teksty i dlatego został „zdyskwalifikowany” przez naczelnego. Przy drugiej próbie udaje mu się porozmawiać z redaktorem. Ten zarzuca mu pisanie w zbytnim pośpiechu i z dużym wysiłkiem. Obiecuje jednak, że przeczyta kolejny jego artykuł.
Zrezygnowany, postanawia udać się do pastora i prosić o jałmużnę. Duchownego nie ma jednak w domu. Wyszedł do miasta, a jego żona jest chora.
Próbuje zatem sprzedać własne okulary oraz pożyczoną od przyjaciela kołdrę. Lichwiarz jednak nie chce ich wziąć w zastaw. Później żebra u właścicieli różnych sklepów, nikt jednak nie decyduje się mu pomóc. Zdesperowany człowiek zanosi jeszcze do znajomego lichwiarza guziki, odprute od swojego surdutu, ale ten również się go pozbywa. Gdy mężczyzna już bez sił schodzi ze schodów i godzi się ze śmiercią (przez ostatnie dni ssał sęki drewna i zjadł stare skórki od pomarańczy, wyrzucone na śmietnik), spotyka kolegę, który chce oddać zegarek pod zastaw. Przyjaciel daje mu cenny przedmiot i popycha bohatera w stronę drzwi kupca.
Rozdział 3
Pieniądze, otrzymane za zegarek, wystarczyły na około tygodzień. Pokrzepiony na siłach bohater, zdając sobie sprawę, że korony niedługo mu się skończą, rozpoczął pisanie na raz kilku artykułów na przyszłość. Jeden z nich (popularną charakterystykę Corregia) próbował oddać „Komandorowi”- redaktorowi pewnego czasopisma. Dziennikarz nie przyjmuje jednak artykułu, twierdząc, że dla prostego odbiorcy będzie on za trudny. Poleca wrócić z poprawionym tekstem.
Uwagę bohatera od kilku dni przykuwa kobieta, która wystaje pod oknami jego poddasza. Jest młoda i piękna, zawsze ubrana na czarno.
Mężczyźnie znowu kończą się pieniądze i dotkliwie odczuwa głód. Z powodu niedożywienia bardzo łatwo przemarzał, wypadały mu włosy, miał nawet jadłowstręt i wymiotował po każdym posiłku, a nawet
Zrezygnowany, postanawia udać się do pastora i prosić o jałmużnę. Duchownego nie ma jednak w domu. Wyszedł do miasta, a jego żona jest chora.
Próbuje zatem sprzedać własne okulary oraz pożyczoną od przyjaciela kołdrę. Lichwiarz jednak nie chce ich wziąć w zastaw. Później żebra u właścicieli różnych sklepów, nikt jednak nie decyduje się mu pomóc. Zdesperowany człowiek zanosi jeszcze do znajomego lichwiarza guziki, odprute od swojego surdutu, ale ten również się go pozbywa. Gdy mężczyzna już bez sił schodzi ze schodów i godzi się ze śmiercią (przez ostatnie dni ssał sęki drewna i zjadł stare skórki od pomarańczy, wyrzucone na śmietnik), spotyka kolegę, który chce oddać zegarek pod zastaw. Przyjaciel daje mu cenny przedmiot i popycha bohatera w stronę drzwi kupca.
Rozdział 3
Pieniądze, otrzymane za zegarek, wystarczyły na około tygodzień. Pokrzepiony na siłach bohater, zdając sobie sprawę, że korony niedługo mu się skończą, rozpoczął pisanie na raz kilku artykułów na przyszłość. Jeden z nich (popularną charakterystykę Corregia) próbował oddać „Komandorowi”- redaktorowi pewnego czasopisma. Dziennikarz nie przyjmuje jednak artykułu, twierdząc, że dla prostego odbiorcy będzie on za trudny. Poleca wrócić z poprawionym tekstem.
Uwagę bohatera od kilku dni przykuwa kobieta, która wystaje pod oknami jego poddasza. Jest młoda i piękna, zawsze ubrana na czarno.
Mężczyźnie znowu kończą się pieniądze i dotkliwie odczuwa głód. Z powodu niedożywienia bardzo łatwo przemarzał, wypadały mu włosy, miał nawet jadłowstręt i wymiotował po każdym posiłku, a nawet
